در امتداد آیینه - به قلم زهرا شادباش
برای آخرین بار می نویسم
فکر می کنم، خیره می شوم در نهایت دندان تیز می کنم و قلمم را به دست می گیرم نمی دانم کدام واژه از واژه ی دیگر تیز تر است تا پیوند بین تو و سنگدلی را از ریشه جدا کند.به خودم قول داده بودم کسی که تحقیرم کرده را فراموش کنم اما درست لحظه ای که صدای قچ قچ موهای مشتری لابه لای انگشتانم به گوش می رسد باز فکرت به سرم می زند.
مشتری سر صحبت را با گرانی و نرخ دلار باز می کند در همان چند ثانیه کاسه ی صبرم لبریز می شود و می خواهم قیچی را بر سرش فرو کنم و داد بزنم آهای.لعنتی مزاحم افکارم نشو ، صدای فحش ها در سرم زوزه می کشند.
نفسم را با حرص به بیرون فرو می فرستم ، موهای سرش را دوباره شانه می زنم با لبخندی می گوید : ماشالا همه ی آرایشگرام خوشگلن
زورکی هم که باشد لبخند گرمم را به صورت خیره اش می پاشم.
آخ، آخ دستم دستم را بریدم، دیگر دست خودم نیست هر وقت کسی تعریفم را می کند از خشم می خواهم خودم را به در و دیوار بکوبم و گِلیم طلایی آویزان بر سرم را ریسه ریسه قیچی کنم تا دیگر غصه ی زیبایی که قدرش را ندانستی و هیچ از آن ندیدی را نخورم و نخورم .
مشتری با حالتی متعجب به چشمانم خیره می شود .
مضطرب می گوید : خدا مرگم بده لیلی خانوم چی شد ؟!
لیلی. وای لیلی. باز از کسی جز تو اسمم را شنیدم،
نفس عمیق می کشم و دستانم را خشک می کنم و به سراغ موهایش می روم و بالبخند می گویم پیش می آید دیگر .
بعد از آن نگاهی به آیینه می کند و از خودش راضی با تشکر و لبخند بیرون می رود .
الان بهترین فرصت است تا جلوی سکوت آیینه ها را بگیرم صدای موزیک را زیاد می کنم و دست هایم را پشت سرم می گذارم با تو دارم حرف می زنم اما با صدای خواننده ی محبوبم :
نمی فهمی کجا میری
توهم دلواپسم می شی
تو هم دلشوره می گیری
وقتش رسیده.
همت کن لیلی، شال و کلاه کن برو ، برو پیشش
چرا دوستم نداری چرا؟
مثل بچه ی بی سرپرستی که به یک خانواده ی پولداری می رسد به تو پناه آورده بودم تو نقش پدر نداشته ام را بازی نکردی نقش برادر زندانی ام را هم همینطور، تو فقط نقش عشقم را برایم داشتی وقتی که می گفتی لباس هایت را بپوش تا برویم دربند و کبابی به رگ بزنیم
بلند می شوم نسکافه ی داغم را روی لیوان بزرگ طرح شده با آبرنگ های بنفش و صورتی ام می ریزم دنبال قاشق کوچک برای هم زدن می گردم تمام کابینت ها را زیرو رو می کنم فقط همان یک قاشق کوچک را در آرایشگاه داشتم .
هه ببین زیر کابینت افتاده
صدای دستگیره ی در را می شنوم مشتری است
یه قُلُپ دیگر از نسکافه را می خورم و پیش بند قرمزم را رو به آیینه می بندم .
به تصویرم در آیینه لبخند می زند و می گوید:
یک سال و چهل و هفت روزه موهامو کوتاه نکردم واسم کوتاه می کنی.؟
نویسنده : زهرا شادباش
تاریخ ثبت داستانک : 1398/11/06
شعر شمالی - فرشته گلدوست طالکوئی
ی ,کنم ,تو ,هم ,آیینه ,یک ,می کنم ,کنم و ,را می ,می گوید ,می کند
درباره این سایت