از راه که آمدی - وحیده تقی پور شاهشکوهی

از راه که آمدی

از راه آمدی دل هفت آسمان تپید

آن شب به خاطر تو دلم بی امان تپید

_لطفا دو چای، روی همین میز روبه رو

لب باز کردی و دل ِصد استکان تپید

زیر و بم صدای تو انگار برق داشت

تووی رگم دویدو زمین و زمان تپید

باران؟ نه ؛ آفتاب ؟ نه ؛ اصلا چرا دروغ

روح من از طراوت رنگین کمان تپید

در هر ستون مخفی قلبم قدم زدی

با هر طنین گام تو نصف جهان تپید

این جا دلی ست لحظه به لحظه بخاطرت

مثل مناره در نفس اصفهان تپید

"هرگز نمیرد آنکه دلش ".با شنیدن

هر نغمه از الهه ناز بنان تپید

من شاعری شدم که بدون تو گاه گاه

شعری رسید و جای دل او زبان تپید

وحیده تقی پور شاهشکوهی

تاریخ ثبت شعر : 1398/10/25

تپید ,تو ,دل ,راه ,پور ,لحظه ,از راه ,تقی پور ,راه که ,نه ؛ ,که آمدی